شیوۀ قصه گویی در سمک عیار و مقایسۀ آن با سه داستان عامۀ عیاری

این پژوهش برآن است تا شیوۀ ­­قصه­ گویی را در داستان سمک ­عیار، با سه داستان عامۀ داراب­نامۀ بیغمی، ابومسلم ­نامه و اسکندرنامۀ نقالی بررسی و مقایسه کند. برای این کار با استفاده از الگوی چتمن، میزان مشارکت راوی در داستان سمک­ عیار و همچنین برخی از ویژگی­ های سبکی خاص در این اثر (زبان و فضای عامیانه و طنز و مطایبه) تحلیل و با آثار دیگر مقایسه می ­شود. نتایج نشان می­ دهد مشارکت و حضور راوی هنگام وصف مکان، خلاصه­ های زمانی و وصف اشخاص در سمک­ عیار و داراب ­نامه پررنگ ­تر از دو اثر دیگر است. همچنین شیوۀ مشارکت قصه­ گو در داستان سمک ­عیار گزاره­های قالبی آغازین، گزاره­ های قالبی بین­ متنی و میان­ متنی متفاوت­ تر از داراب­ نامه، ابومسلم ­نامه و اسکندرنامۀ نقالی است. البته از این نظر می­توان شیوۀ داراب­ نامه را حدفاصل شیوۀ سمک­ عیار و ابومسلم ­نامه و اسکندرنامه قرار داد.